Kinakailangan pala namin gumawa ng blog, kaya ito na iyon. Kaya nga lang dapat naipost na kagabi kaya nga lang nahuli naman kasi ang anunsyo ng aming beadle at kaninang umaga ko lang din nabasa... (bad mood)

Nung nakaraang linggo tinalakay namin ang isang istorya na ang titolo ay "Ang Kuwento ng Pagong at Matsing". Ito daw ay isinulat ni Dr. Jose Rizal sa pagpapakilala sa manunulat subalit ito daw ay orihinal na ginuhit ng ating pambansang bayani.

Ito yung iginuhit niya oh

Tignan mabuti ang kanyang ginuhit.... Wag kayo magtataka kung bakit parang kulang ang larawan para makabuo sila ng mahabang istorya ay dahil, parte lang yan ng buong iginuhit ni Rizal.
\


Ano masasabi niyo sa iginuhit ni Rizal?



Hindi lang pala isang bayani na manunulat si Rizal. Magaling din siyang gumuhit. Kahanga-hanga talaga







Sa kuwentong ito, natuklasan pa namin kung ano pa ang ang mayroon sa isang tradisyunal na panitikan. Sa isang tradisyunal na panitikan, kinakailangang gumamit ng istiryutipo. Ito yung paggaya sa mga karaniwang katangian ng isang tauhan na malaman mo lang ang kaniyang katangian o makita lang ang itsura ay malalaman na kung ano ang papel nito sa kuwento. Isa pang nadagdag na katangian ng isang tradisyunal ay yung pagiging didaktiko.
Ang isang modernong panitikan naman ay kabaliktaran lang ng isang tradisyunal na panitikan.

Dito nagtatapos ang aking maikling blog.Sana may natutunan kayo sa aking sinulat :)